Rozdział 30 - Poplątane z poplątanym

Tak jak obiecałam ;D Oto nowy rozdział opowiadania;D jestem taka szczęśliwa że to już 30 rozdział;D
Hurra!!! Banzai!! Rączki go góry i wymachujemy!!! ^^

Wybaczcie mi jeszcze raz za zwłokę. 

Dzisiaj dedykuję rozdział wszystkim. Bo każdy zasługuje na to ^^ Więc czujcie się zaszczyceni. 

Będzie mi miło gdy pojawi sie wiele komentarzy^^ Może pojawią się wtedy nowe osoby? Podawajcie linki do swoich opowiadań. Chcę je w najbliższym czasie przeczytać ;D  ^^ Wręcz bardzo chcę ;D 

Wybaczcie mi też za jakiekolwiek błędy. Mogłam je przeoczyć. Bądźcie wyrozumiali ^^ 

Muzyka przewodnia rozdziału: 

-----Myślami Soo-hwa----- 

-No... wiec... - w pół ciemnościach oczy Yumi bardzo iskrzyły.

Zerknęłam ponownie na zdjęcie chłopaka.

-Mam mniemać, że ci się podoba. Już wcześniej zauważyłam - przerwałam, w tej chwili poczułam się jakbym to ja była starsza od Yumi.

Było to trochę dziwne uczucie, ale Yumi i Shin-hye były dla mnie najbliższe.

-Czasami zastanawiam się, kto tu jest starszy - uśmiechnęła się potakując.
-A wiek ma jakieś znaczenie? - zapytałam ona jedynie wzruszyła ramionami.
- Może, gdy ponownie ich spotkamy zagadasz do niego? - niestety ugryzłam się w język za późno.

Zapomniałam, że obiecałam sobie, iż będę unikać tym razem na serio Joon'a.

-Możliwe - uśmiechnęła się z nadzieją.
- Soo-hwa wybierzesz się ze mną na koncert B.A.P? Właśnie będzie to ich ostatni występ - popatrzyła na mnie robiąc duże oczy.

Westchnęłam, kręciło mi się jeszcze w głowie, ale ze zrezygnowaniem skinęłam głowa na tak.
Yumi uśmiechnęła się szeroko tuląc się do mnie. Cały czas kręciło mi się w głowie, od razu pościłam Yumi łapiąc dłonią za głowę.

-Powinnaś się położyć... lekarz tak kazał. - skarciła mnie, a ja popatrzyłam nieprzytomnym wzrokiem na unni.
-Co masz na myśli.... - zapytałam podejrzliwie.

Yumi przekręciła głowa jakby nie chciała mi mówić. Cmoknęła po chwili, jakby zdała sobie sprawę że jednak nie może przede mną ukrywać prawdy.

-Tak.... powinnaś wiedzieć, ale wiele ci nie powiem... - zerknęłam na nią - To stało się strasznie szybko, sama nie wiedziałam co mam robić, gdyby nie Jiro upadłabyś i uderzyłabyś głową o ziemie. - wsłuchiwałam się dokładnie w to co mówiła unni Yumi. - Sumbenim trochę się zdenerwował. Próbowaliśmy ciebie ocucić, ale to nic nie dawało, wiec zawieźliśmy ciebie do domu. Jiro zaniósł ciebie nawet do samochodu i zadeklarował że pojedzie, szczerze wepchną się do busa, co było zabawne. - uśmiechnęła się ukradkiem Yumi.
-I...? - zapytałam by Unni wyszła z niepotrzebnych wspomnień i skopiła się.
- Co i? - popatrzyła się, aż po chwili zrozumiała swoje głupie pytanie

-Achhh Sumbenim stad zadzwonił do swojego znajomego lekarza, baliśmy się o ciebie, bo w studiu nie mogliśmy ciebie ocucić tak jak wspominałam, to było dość straszne. Przyjechał po jakimś czasie lekarz, ale dla mnie i Jiro za wiele nie powiedział. Rozmawiał z Sumbenimem więcej. Nam kazał tylko ciebie nie budzić, dopóki sama nie wstaniesz. - westchnęła wstając - Przerwaliśmy nagrania, ale jutro od razu jedziemy.- odwróciła się na chwile do mnie plecami po czym ponownie popatrzyła na mnie - Połóż się. Nie martw się o moje sprawy, jestem dorosła i powinnam sama się nimi zając.

Spuściłam głowę, poniekąd miała racje. Głowa nie przestawała mnie bolec. Miałam nadzieje ze jak ponownie się położę ból minie.

-Unni nie musisz się z tym ukrywać, nawet dorosłe osoby potrzebują pomocy. - uśmiechnęłam się z wymuszeniem i również podniosłam się z sofy.

Na chwile zachwiałam się widząc gwiazdki wokół, ale natychmiast odzyskałam sprawność. Yumi już była gotowa mnie złapać, ale ruchem reki dałam znać ze wszystko ze mną w porządku. Starsza przepościła mnie, miałam wrażenie ze starała się mnie mieć na oku. Tak jakby coś jednak wiedziała - mogłam jednak się mylić. Ruszyłam by położyć się tak jak kazała unni. Nagle jednak stanęłam i odwróciłam się. Swoim nagłym ruchem zaskoczyłam Yumi.

-Tak po za tym która godzina?? - Zapytałam. 

-Jak przyszłaś była gdzieś 3. Idz już. - skarciła mnie, skinęłam tylko głowa.

Weszłam do pokoju, trzymając się ukrytkiem za głowę która jeszcze bolała. Ułożyłam się na swoim posłaniu. Reka Shin w dalszym ciągu wystawała w dość zabawnej pozycji. Yumi która weszła po mnie do pokoju,  poprawiła Shin-hye kołdrę i zabrała rękę dziewczyny. W tej chwili można by było nawet pomyśleć ze zachowywała się jak najprawdziwsza matka. Gdy skończyła, schyliła się do mnie, zaskoczyła mnie tym. Miałam wrażenie ze robiła to tylko dlatego iż przerażała ja ta wystająca łapa. Poprawiła mi kołdrę i usiadła na brzegu łóżka.

-Wiem ze mogę na ciebie polegać. - uśmiechnęła się lekko. - Według mnie najdojrzalej się zachowujesz od wszystkich. A teraz idź spać. Nie trudź się czyimiś problemami.

Reka zgarnęła z czoła moja grzywkę. Ukradkiem poczułam jak sprawdza mi czoło. Ponownie na jej ustach zagościł czuły uśmiech, podciągnęła mi pod sama brodę materiał i wstała. Naprawdę miałam przed sobą przyszywana mamę, przyjaciółkę i liderkę Ziploc.

-Miłych snów - zobaczyłam ze nie kieruje się na swoje łóżko.
-Unni Yumi dlaczego nie kładziesz się? - zapytałam przewracają się na bok.
-Idę do tamtej trojki. - i już nie było jej w pokoju.

Przewróciłam się w stronę ściany. Miałam mieszane uczucia, moja głowę zaprzątały rożne myśli. Jedna z najgorszych a może i zaskakujących którym był moment gdy zostałam pocałowana przez Joona.
Nie mogłam rozgryźć jego toku myślenia. Bardzo chciałam by wreszcie wyrzucić jego ze swoich myśli ale nie potrafiłam. Zabiłoby mnie to chyba. Czy ja znowu zaczynałam czuć coś do niego tak jak kiedyś. Jak ja bardzo tego nie chciałam. Joon hong nie pokazał mi ze jest tego warty, a jego pocałunek jest tego dokładnym przykładem. W oczach miałam wyraz twarzy Joona. Te zmartwienie i chęć walki, nie chciało mi odejść z przed wzroku.
Przewróciłam się z powrotem czy był by osoba, która by mi się podobała. Wydawał się tylko dobrodusznym i zakochanym w muzyce osobą, przewróciłam się na plecy, teraz miałam przed sobą zainteresowana buzie Jiro. Wydawał się miłą osoba. 

Z wymuszeniem zamknęłam oczy, teraz w głowie miałam jednak również problem Yumi. Ona tak spokojnie się zachowywała.

-Ach, przestań o tym myśleć - powiedziałam do siebie.

Ponownie przewróciłam się w stronę ściany. Westchnęłam z nadzieja. Mogłam mieć tylko nadzieje ze gdy zamknę oczy i na prawdę porzucę wszystkie zmartwienia i skupie się na sobie, minie ból głowy i rozwieją się jakiekolwiek niedomówienia.
Chwile później usłyszałam ciche kroki Yumi wracającej z pokoju obok. Cichutko weszła do swojego łoża i położyła się. Słyszałam już tylko lekkie westchniecie, ostatnie jej ułożenie i kompletna cisze przerywana przez oddech.
Na reszcie sama tez usnęłam.

------------- Myślami Joon-honga------

-Ee ee...?? - popatrzyłem na dwójkę, jak na idiotów.

Szczerze, my byliśmy idiotami. Na prostej drodze zgubiliśmy się. To było chyba najgłupszą rzecz jaka popełniliśmy.

-Stul dziób - skwitował Himchan w stronę Jong up'a który idiotycznie zaczął się śmiać.

Jong Up jak zwykle uśmiechał się jak ten głupi. Wkurzało nie tylko mnie ale i Himchana, Dae miał racje wygląda wtedy przerażająco. Byliśmy durniami, którzy zamiast patrzeć na drogę gapiliśmy się i słuchaliśmy przewodnika z GPS. Nie na darmo ostrzegają ludzie przed takimi urządzeniami. Bang kiedyś czytał nam na głos jak ktoś przez nawigacje w środku nocy wjechał na czyjąś posesje i wjechał prosto do jeziora. Wtedy myślałem ze to po prostu ludzka głupota, ale teraz my staliśmy się tymi głupimi, bo słuchaliśmy przeklętej maszyny.
Himchan zabrał od Jong Up'a telefon.

-Idioto!!!! - krzyknął na głos' aż ludzie idący obok nas popatrzyli się jak na głupich.

Himchan nie zwracając na nich uwagi dalej krzyczał - Jak ty ustawiłeś ulice!!!!!!! Ja ci tu pokilimandżaruję!!!!!! To przecież droga na przedmieścia Seulu!!!!! - uderzył bruneta w głowę.

Szybko podszedłem do dwójki i zobaczyłem ze miejsce docelowe pokazywało.... drogę do Kilimandżaro, przez co nas zaprowadziło na przedmieścia Seulu w stronę lotniska. Zacząłem wyć ze śmiechu.

-To co teraz... zaprowadzisz nas do Honolulu byśmy drażnili małpy? - zapytałem w przerywie śmiechu.

Musiałem to powiedzieć bo to co zrobił Jong Up było epickie. Czyż aż tak bardzo chciał mieć już wakacje. Nie ma tak łatwo, jak będziemy absolutnie najlepszą grupa wtedy będziemy mieć wakacje. Rozwalała mnie bójka Hima i Up'a. Himchan złapał za głowę, wykorzystał fakt ze jest wyższy od niego, i pięścią zaczął dziwnie wciskać pięścią w jego biedna głowę. Nie miałem zamiaru wpychać się w stronę tej dwójki, odszedłem dalej udając ze żadnego z nich nie znam.

Rozmyślam nad napisaniem jakiegoś świątecznego Oneshota z B.A.P ^^ Jakieś może propozycje? Mogę spróbować yaoica napisać, ale ostrzegam nie jestem w tym dobra.^^